April 2007
Montagetheater

Regie:
Cobus van der Poel

Decor:
Stoelen en een lessenaar

Bijzonderheden:
De scènes hebben onderling niets met elkaar te maken, dus het zijn losstaande verhalen, die allemaal als thema ‘grenzen’ hebben.
In de pestscène krijgen de spelers een briefje in de hand gedrukt met daarop een geheim over een ander. Deze scène is geheel geïmproviseerd, omdat de spelers vooraf niet weten wat er op de briefjes staat.

Inhoud:
Een vrouw met een postnatale depressie (Herma Knobbe) krijgt bezoek van een veel te vrolijke verliefde vriendin (Mathilde Boes).
Een baas (Birgit Meijer) stelt haar personeel drie nieuwe regels voor: Er wordt niet meer gerookt, er komt een collectieve vakantie en de koffiepauzes worden afgeschaft.
Twee zussen (Marion Kuik en Nienke Prins) krijgen ruzie over het feit dat hun vader hen na 5 jaar niet te hebben gezien, hen ineens wel wil zien.
Acht mensen (Mathilde Boes, Birgit Meijer, Ineke van de Bles, Frederik Lok, Pieter Lok, Christel Aalbersberg, Berend van Eerde en Herma Knobbe) vertellen hun eigen mening over één en dezelfde man.
Een moeder (Nely Knol) houdt een boekpresentatie over haar vermoorde dochter.
Een mishandelde vrouw (Mathilde Boes) wordt door haar geweten (Marion Kuik) nog verder de grond in geboord.
Er worden geheimen prijsgegeven van mensen (Marion Kuik, Berend van Eerde, Wim Louvet, Mathilde Boes, Frederik Lok, Birgit Meijer), die daarmee gepest worden.
Een zwangere vrouw (Ineke van de Bles) leest haar zelfmoordbrief voor in de spiegel.
Een jongen (Berend van Eerde) doet aangifte van de zelfmoord van zijn vriend. Hij wil dat de schoonouders aansprakelijk gesteld worden, omdat zijn vriend niet met hun dochter om mocht gaan.
Een man (Everard Rabbinge) wil dat iemand sterft aan een pijnlijke, langzame, eenzame dood. Misschien wel door marteling. Iemand stelt de druppeltjesmethode voor. Door protest hoeft er uiteindelijk niemand dood en keert iedereen zich tot de druppeltjesgast (Herma Knobbe).
Fokko van Beek leest tussendoor een aantal gedichten voor over grenzen en doorgaan.

Kortom:
Een zeer verdeeld publiek. De één vindt het prachtig, de ander te zwaar beladen. Sommigen zoeken verband tussen de onderlinge scènes, terwijl dat er niet is. Maar iedereen is het er wel over eens dat er, ook dit jaar weer, ontzettend sterk gespeeld is.