Christien, de vrouw des huizes, is terminaal ziek. Haar personeel doet er alles aan om haar laatste levensfase zo aangenaam mogelijk te laten verlopen. Op het eerste gezicht een beschaafd tafereel, tot de onderlinge verhoudingen op scherp komen te staan en Christien zich ontpopt tot tiran. Als Christiens wensen steeds vernederender worden zit het personeel haar laatste, lange adem uit.
Laatste Adem is, bizar, knetterhard, barbaars en zit vol geestige en scherpe dialogen;
Hovenstad: Mulder! (Mulder op) Of je een bel wilt kopen. In het dorp. Een huisbel. Weet je wel? Die rinkelt.
Mulder: Een elektrische?
Hoventad: Om het even.
Mulder: Ding-dong of tring?
Hovenstad: Tring.
Christien: Nee, tingelingeling
Hovenstad: Tingelingeling.
Dian: Je hebt ook een zoemer.
Christien: Tingelingeling! Dikke teef! Een bel! Die rinkelt!
Mulder: Als hij moet rinkelen, is het ringelingeling.
Christien: Een bel.
Hovenstad: Een bel.
Mulder: Een bel.
