Mei 2011
Locatietheater

Regie:
Yvon Haan

Decor:
De havenkolk van Blokzijl, de straten rondom de havenkolk, een drijvend ponton in de havenkolk, tuinen, huiskamers, een kelder, de bakkerij, restaurants, een binnenplaatsje, een plantsoen, een boerenschuur.

Bijzonderheden:
Het publiek begint rondom de havenkolk en het podium is een drijvend ponton. Het publiek wordt opgedeeld in 6 groepen, die langs verschillende locaties gaan. Daar worden scènes gespeeld of zingt een koor. Daarna gaan ze naar een restaurant waar ze een hapje en drankje krijgen. Ook hier wordt nog weer een scène gespeeld. Het publiek verzameld zich uiteindelijk weer bij de havenkolk, maar ditmaal zit het publiek op het ponton en staan de spelers op de kades en de steigers en zelf in het water.

Inhoud:
Op het ponton zien we wit geklede kinderen. Zij stellen dode weeskinderen voor. Zij zien het publiek wel, maar het publiek ziet hen niet…
In een huiskamer zit een moeder met 2 kinderen. Eén van de kinderen zegt een zeemeermin te hebben gezien in de kolk. De moeder wil er niets over horen. Zij weet dat het waar is, want haar overleden man was voor zijn dood ook in de band van deze zeemeermin.
In een woonkamer/boerenschuur komt Eva bij Willem op bezoek. Zij probeert Willem duidelijk te maken dat ze verliefd op hem is, maar Willem is verliefd op Thirza de zeemeermin. Eva probeert het hem uit het hoofd te praten, dat het niet kan.
In een kelder wacht een zeeman op de komst van Thirza de zeemeermin, die op cellomuziek ronddanst in de kelder. Op de muur wordt een oude film over Blokzijl getoond.
Bij de Bultenbank zien we 2 spookvriendinnen die herinneringen ophalen uit het verleden van Blokzijl. Ze zijn stomdronken en gieren van het lachen, wat aanstekelijk werkt bij het publiek.
Op een binnenplaats verklaart Romeo zijn Julia de liefde, die in een badjas bovenop het dak van de buren staat. Julia ziet allemaal mensen, die Romeo niet ziet (het publiek). Julia waarschuwt Romeo. De zeemeermin is boos op Blokzijl. Er is storm op komst. Het zal ook nooit iets worden tussen Romeo en Julia, want Romeo is een mens en Julia is een spook, evenals het publiek…
Bij de bakker en in een tuin wordt de vermoorde Eva ontdekt, die verliefd was op Willem (uit de scène van de boerenschuur en de woonkamer). Thirza was woedend op haar dat ze Willem bij haar vandaan probeerde te krijgen. In de bakkerij lag een arm van Eva in de oven en in de vijver van de tuin lag haar hoofd.
In het restaurant zien we Eva met Kaatje en Hilbert. Eva loopt al dagen door Blokzijl, maar niemand schijnt haar te horen of te zien. Kaatje en Hilbert vertellen haar dat ze spook is. Eva wil naar de kolk. De zeemeermin moet boeten voor wat ze gedaan heeft.
In een ander restaurant zitten de dode weeskinderen. Zij dwalen tussen het publiek en fluisteren waarschuwende teksten bij de mensen in de oren. Ze waarschuwen hen voor Thirza. Ze moet gestopt worden.
In de havenkolk neemt het publiek plaats op het ponton. Terwijl het popkoor in het wit gekleed (spoken) een lied zingt, komen de dode weeskinderen en alle andere dode personages met lantaarntjes heel langzaam naar de steigers lopen. Daar is Thirza en ze raakt in het nauw. Willem komt aangerend en probeert Thirza nog te overtuigen dat ze moet stoppen met waar ze mee bezig is, maar Thirza is zo boos, dat ze Blokzijl dreigt te overspoelen. De stadsomroeper verteld wat er gebeurd als het kanon waarschuwt met een schot. En nog één. Er is een vloedgolf onderweg naar Blokzijl, die het hele stadje dreigt te verzwelgen. Er zitten zwarte fruinen (duikers) in het water, die dreigend in de kolk rondzwemmen. Massaal dreigen de spoken Thirza te stoppen en terug te keren naar dieper water. Thirza ziet nog maar één uitweg en dat is de kolk in. Ze duikt en Blokzijl is verlost van een watersnoodramp.
De spoken zingen Hush little baby don’t you cry en verzamelen zich op de kade. De lantaarntjes worden langzaam uitgedraaid en massaal klink daar het gejuich en geklap van het publiek die van het een prachtige schouwspel heeft genoten…

Kortom:
Een prachtige stuk waarbij het publiek op plaatsen kwam waar menig Blokzieliger nog nooit was geweest. De locaties waren prachtig verlicht. Ook het weer zat mee, want er was zelfs wind en regen. Dit kwam de sfeer van het eindstuk zeer ten goede… Een prachtig 175 jarig jubileumstuk!