April 2010
Actiekomedie

Regie:
Stefna Houtsma

Decor:
Alles is wit. De meubels, de muren, de vloer, de kerstboom, de kleding van de doctoren.

Bijzonderheden:
Het publiek wordt bij binnenkomst ontvangen door de niet spelende leden, die hen loten verkopen als verpleegsters of chirurg.
Dan moet iedereen blauwe plastic zakken over hun schoenen aantrekken. Dit om het schoonmaakwerk van ziekenhuisschoonmaaksters Trees en Stace (Stefna Houtsma en Ellen Visser) te vergemakkelijken. Voordat het publiek de zaal mag betreden, vertellen Trees en Stace nog even de nies- en hoestregels. En als het publiek dan uiteindelijk de zaal mag betreden worden ze ook nog voorzien van een handgel en een mondspray. Zo gaan ze schoon en steriel de doktorenkamer in van D.B.A.

Inhoud:
David Cockelberg (Robert Holman), dokter in het Andrea Ziekenhuis is bezig zijn speech voor te bereiden voor de jaarlijkse medische conferentie voor 200 mede-neurologen. Hij wordt alleen continue gestoord door verschillende collega’s en ook door zijn vrouw Rosemarie (Nely Knol).
En plots staat daar zijn oude liefde voor zijn neus, zuster Jane Bekker (Betty de Haan), waarmee hij 19 jaar geleden, naast zijn huwelijk, een affaire had.
Ze verteld hem dat ze samen een dochter hebben van 18 jaar oud, die hem wil ontmoeten. Daar heeft David nooit iets van geweten. Oh jee, wat nu? Hij heeft helemaal geen tijd om zijn dochter Leslie (Marion Kuik) te ontmoeten. En ze staat nog wel beneden bij de receptie met een politieagent (Rieks Rozeman), want ze is gearresteerd wegens rijden onder invloed, rijden zonder rijbewijs, overschreiden van de snelheidslimiet, bedreigen van een brigadier in functie en nog veel meer.
Leslie wil haar vader spreken. Ze weet alleen dat haar vader arts is in het ziekenhuis, maar ze weet niet wie het is. wat een slechte timing! De medische conferentie wacht op hem en David wil absoluut niet dat ook maar iemand in het ziekenhuis van het bestaan van zijn dochter afweet. Vooral zijn vrouw Rosemarie mag er niets van weten.
Wat begint met een leugentje om eigen bestwil, draait uit op een complete chaos.
Als david er niet meer uitkomt, neemt hij zijn Duitse collega Dr. Hubert Eigen (Wim Louvet) in vertrouwen. Intussen staat de directrice van het ziekenhuis (Birgit Meijer) samen met Leslie op de rand van het raam. De directrice probeert Leslie een injectie te geven, maar krijgt deze zelf in het achterwerk.
Dan komt professor Wennikendonk (Pieter Lok) binnen. Snel worden de gordijnen dichtgetrokken en staat Dr. Hubert Eigen voor het gordijn op een krukje. Van achter het gordijn klinken af en toe verschillende noodkreten. Hubert moet daardoor steeds iets nieuws verzinnen, waardoor het lijkt of hij dat geluid maakt.
Dan valt de directrice van de rand van het raam naar beneden. Maar gelukkig heeft Hubert haar gevangen vanaf de verdieping eronder.
Dan komt de zuster (Christel Aalbersberg) ook nog eens met rolstoelpatiënt meneer Lesley (Herma Knobbe) aanzetten, die zich overal mee bemoeit. dat kan er ook nog wel bij!
Maar de agent heeft de worsteling vanaf de straat gezien en wil leslie arresteren voor poging tot moord. Om dit te voorkomen laten ze co-assistent Dr. Mick Drenth (Everard Rabbinge) voor directrice spelen, aangezien hij erg van verkleden en toneelspelen houdt. Maar uit een gesprek van Hubert met de agent blijkt de agent de oom te zijn van Dr. Drenth. Hij roept david op via de intercom. Maar Dr. Drenth komt al binnen, verkleed als directrice. Hubert komt gelijk in actie en lokt de agent mee naar het raam en probeert Dr. Drenth ondertussen de deur uit te werken.
Als David binnen komt stormen probeert Hubert, in het bijzijn van de agent, David duidelijk te maken dat de agent ook Drenth heet, maar David snapt het steeds niet.
Als David het uiteindelijk snapt, moeten ze snel iets verzinnen en Hubert besluit zich als directrice te verkleden. Als Hubert maar niet op komt dagen, besluit David zich maar als directrice te verkleden. Dit leidt dus tot twee directrices.
En tot overmaat van ramp komt ook nog eens Huberts moeder (Dinie Boes-Kuik) naar het ziekenhuis. Kan het nog erger worden?

Kortom:
Veel hilarische momenten. Tranen biggelen over de wangen en ditmaal niet van verdriet.